Grupa: Administrator 
Lokalizacja: Przy Komputerze :]
Posty: 33 #735618
Od: 2011-7-15
Ilość edycji wpisu: 1 | Warszawa Centralna Do 1944 centralnym dworcem Warszawy był Dworzec Główny, który został zniszczony przez Niemców po powstaniu warszawskim. Lokalizacja nowego centralnego dworca kolejowego dla stolicy w obecnym miejscu została wyznaczona przez Biuro Odbudowy Stolicy w 1946. Przez kolejne ćwierćwiecze powstało kilka koncepcji układu i budynku dworca – wszystkie autorstwa architekta Arseniusza Romanowicza – jednak na przeszkodzie ich realizacji bezustannie stawały względy finansowe, zaś funkcję tymczasowego dworca pełniła Warszawa Główna Osobowa. Na wyznaczonym miejscu wybudowano w latach 1952-1954 tymczasowy dworzec dla pociągów podmiejskich, usytuowany w wykopie i obsługiwany przez drewniane pawilony zaadaptowane z dawnych kas wyścigów konnych. Funkcjonował on do czasu otwarcia dworca Warszawa Śródmieście w 1963, a następnie miał zostać wyburzony. Z braku alternatywy ponownie otwarto go jednak po wybudowaniu drugiej pary torów na linii średnicowej, tym razem w celu obsługi pociągów dalekobieżnych przejeżdżających przez centrum miasta.
W 1972 podjęto decyzję o budowie nowoczesnego dworca dalekobieżnego. Ukończono go 5 grudnia 1975 i wkrótce potem przejął on obsługę większości pociągów dalekobieżnych w Warszawskim Węźle Kolejowym[2][3][4]. Powstał wg projektu Arseniusza Romanowicza przy współpracy Piotra Szymaniaka, przy czym w trakcie budowy projekt był wielokrotnie zmieniany, co odbiło się nie tylko na jakości robót, ale także na funkcjonalności dworca. Zrezygnowano m.in. z betonowych estakad dla pieszych prowadzących do pobliskich wieżowców Centrum LIM i Intraco II. Budowę prowadzono błyskawicznie w związku z planowaną wizytą Leonida Breżniewa. Dla przyspieszenia prac na budowie pracowali także żołnierze Ludowego Wojska Polskiego. Budynek nie miał odbioru technicznego przed oficjalnym otwarciem, z powodu decyzji ówczesnego Komitetu Centralnego PZPR, i praktycznie przez następne kilkanaście lat był nieustannie remontowany. Teoretycznie przy budowie nie nakładano na projektujących żadnych ograniczeń finansowych a jedynie ścisłe ograniczenia czasowe dotyczące zakończenia budowy. W efekcie wiele elementów zaprojektowano i wybudowano w szkodliwym pośpiechu. Nie dopracowano między innymi dachu, który przeciekał od czasu otwarcia dworca a nawet po wielokrotnych remontach. Pośpiesznie i nieszczelnie wykonano także wiele instalacji wodnych i kanalizacyjnych. Budowę dworca sfinansowano m.in. dzięki bardzo dużym kredytom od państw zachodnich. Kredyty zaciągnięto dzięki staraniom przywódcy PRL Edwardowi Gierkowi. Według anonimowych relacji niektórych robotników znaleziono podobno ciekawe przedmioty z czasów przedwojennych oraz wojny. Nigdy nie obwieszczono tego publicznie.
Jak na swoje czasy i dotychczasowy kształt warszawskich dworców, budynek miał duże walory funkcjonalne i estetyczne, choć nadawane mu przez ówczesną propagandę miano "najnowocześniejszego dworca w Europie" było mocno na wyrost. Dworzec posiada cztery perony znajdujące się pod ziemią, o długości 400 metrów każdy. Główna hala dworcowa wykonana jest ze stali i szkła, a jej nowatorska konstrukcja zyskała sobie uznanie w oczach ówczesnych architektów. Potężny postmodernistyczny dach z zachowanymi do dzisiaj futurystycznymi kształtami i stosunkowo dobrym stanem kontrastuje ze zdewastowaną resztą budynku oraz ponurymi peronami. Podczas budowy stropy, drzwi automatyczne i elewacje z blachy sprowadzono ze Szwajcarii, schody ruchome z Paryża i Brukseli zaś elektroniczne zegary z Włoch. Budynek krytykowany jest przez wielu za swą "forteczność" i związane z tym wszelkie niedogodności komunikacyjne.
Pomimo zewnętrznej lekkości dachu wnętrze Dworca Centralnego kryje w sobie znaczne utrudnienia komunikacyjne dla pasażerów. Różnica kondygnacji wynosi aż 2 piętra z hali głównej na perony. Podstawą komunikacji są wielkie schody. Schody ruchome oraz ruchome chodniki są wąskie i zdarza się że są wyłączane. Jedyna winda (towarowa) jest dostępna tylko dla pracowników PKP. W projekcie dworca nie zawarto udogodnień dla osób niepełnosprawnych. Od niedawna mają oni do dyspozycji jedną elektryczną platformę uruchamianą na syrenę, która ma przywołać pracownika dworca. Perony są częściowo i nierównomiernie oświetlone. Barwy większości materiałów we wnętrzach nie odbijają światła. Na stacji znajduje się komisariat Policji wraz z centrum monitoringu. Dworzec, podobnie jak inne dworce kolejowe w Polsce, przechodzi obecnie renowację w ramach ogólnopolskiego programu modernizacji stacji kolejowych 'Robi Się'[5], zainicjowanego przez PKP SA. Remont generalny rozpoczął się w sierpniu 2010[6], obejmując gruntowne czyszczenie elementów dachu, elewacji i wnętrz, usunięcie oraz wymianę najbardziej zużytych elementów wystroju, wymianę niektórych instalacji technicznych, a także uporządkowanie ładu przestrzennego na terenie i wokół dworca. Między innymi umyto i wypolerowano granitową posadzkę w hali głównej, a także gruntownie wyczyszczono aluminiowy sufit. Naprawiono i odnowiono neony na zewnątrz budynku oraz uruchomiono zewnętrzną iluminację dworca na szczycie dachu.
Wojewódzki Konserwator Zabytków, architekt Barbara Jezierska ogłosiła w mediach (7.4.2009 TVN Warszawa) że chce wpisać warszawski, modernistyczny Dworzec Centralny z 1975 roku do Rejestru Zabytków tak samo jak niedawno (2009 r.) został wpisany oryginalny, modernistyczny budynek stacji Warszawa Ochota z lat 60.
_________________
 |
